Το καλοκαίρι του 1943, η είδηση περί επέκτασης της βουλγαρικής ζώνης κατοχής στην Κεντρική Μακεδονία και ο κίνδυνος εισόδου Βουλγάρων στη Θεσσαλονίκη κινητοποίησε τις αντιστασιακές οργανώσεις. Το ΕΑΜ προκήρυξε γενική απεργία και διαδήλωση στις 22 Ιουλίου 1943.

Εκείνο το πρωί χιλιάδες διαδηλωτές κατέκλεισαν την οδό Πανεπιστημίου, κινούμενοι από την πλατεία Ομονοίας προς το Σύνταγμα. Στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Ομήρου αντίκρισαν οδόφραγμα γερμανικών αρμάτων μάχης, στρατού και ανδρών των ελληνικών Σωμάτων Ασφαλείας.

Παρά το γεγονός ότι ήταν δεδομένη η ένοπλη επέμβαση των κατακτητών, οι διαδηλωτές αποφάσισαν να σπάσουν τον κλοιό. Όταν η κεφαλή της διαδήλωσης έφτασε στο ύψος της Ομήρου, δέχτηκε πυρά από γερμανικό στρατιωτικό όχημα που έφερε πολυβόλο στην καρότσα του. Οι νεκροί ξεπέρασαν τους 15, όλοι τους μέλη του ΕΑΜ, και οι τραυματίες τους 60. Η επέκταση της βουλγαρικής ζώνης κατοχής δεν πραγματοποιήθηκε.

Ο Παπανδρέου απέφυγε να εκδηλώσει τις σαφείς προθέσεις του επί του πολιτειακού ζητήματος.